2. I wanna see you Smile. Only love can't Die.

Już na początku chcę przeprosić za kopiowanie nazwy bloga dla rozdziału Asię_hueh ;). Ale chyba ja mogę XD.

__________________

   Widzę samą ciemność. A jednak nie - jest światło. Małe światło. Idę w jego stronę. Leży tam kobieta. Młoda kobieta. Przyglądam się jej. Z jej oczu zaczyna cieknąć czerwona ciecz. Ale to nie krew. Chyba. Substancja zmienia kolor. Dziewczyna zaczyna jęczeć żałośnie, zsuwając się na podłogę.

- Ross, Ross - mówi.

Uciekam. Zaczyna mnie gonić. Krzyczę. Wbija mi nóż w udo. Zatrzymuję się. Nie mogę się ruszyć. Moje mięśnie przestają funkcjonować. Ból. Ogromny ból. Upadam bezwładnie na ziemię. Zamykam oczy.

Jednak je otwieram. Zaraz potem się budzę. 

- Ross, Ross - mówi do mnie brat - znowu koszmar?

Skinowszy głową, odwracam się na drugi bok, próbując ponownie zasnąć.

~ Ross Lynch

Londyn, 26 kwietnia 2020, 00:13

   - Samolotem - dodał starszy blondyn. 

- Chcesz zostać złapany? Coś cię rypnęło!?

Riker wzruszył ramionami. Po czym rzekł:

- Jedziemy.

Młodszy brat z oburzeniem uderzył nogą w podłogę.

- Tak, tak, zachowuj się jak małe dziecko, nikt ci nie przeszkadza - uśmiechnął się wrednie. 

   W ramie odpowiedzi, Ross tylko prychnął.

~*~

   - Jak tak zasłaniasz twarz, będą szczególnie na ciebie patrzeć - Riker, przewróciwszy oczami zaczął bawić się rękawem od kurtki.

   Znajdowali się na lotnisku, czekali na odlot. Ross przyglądał się dziewczynce, która z zaciekawieniem spoglądała na samoloty. Riker na samą myśl, gdy jego brat był w tym wieku, uśmiechnął się lekko. 

   Między braćmi często dochodziło do sprzeczek, jednak teraz musieli siebie cenić ponad miarę - jakby któryś miał się wynieść bez drugiego, drugi zapewne siedziałby już za kratkami. Zgadując, pewnie byłby to Ross. Dlaczego? Młodszy, znaczy niestety słabszy.

Polska, 27 kwietnia 2020, 12:36

   Oboje braci zaczęło rozpakowywać kartonowe pudła, gdy tylko weszli do nowego mieszkania. 

   Czuć było pleśń, a w powietrzu roznosiło się dużo kurzu. Z młodszego blondyna wydało się kichnięcie. Riker uśmiechnął się lekko.

- Tylko nie narzekaj. Mogliśmy równie dobrze wylądować na śmietnisku - ponownie się uśmiechnął.

- Dobrze - Ross potarł palcami swój nos. - zawsze mogło być gorzej - rozejrzał się po mieszkaniu. Nagle poczuli podgrzewanie podłogowe - o wiele gorzej. - dodał. 

- Myślałem, że będzie gorzej - rzucił z uśmiechem Riker.

Ross odwzajemnił tylko uśmiech.

Polska, 27 kwietnia 2020, 19:57

   - A widziałaś tego nowego? - spytała ciszej Laura. - Vika coś z nim kręci.

- No nie mów - Ariana zaczęła udawać zdziwienie, przytulając fioletową poduszkę.

   W tym samym momencie, do pokoju weszła siostra Laury, Vanessa.

- Coś się stało? - zapytała brunetka.

- A co miało się stać? - spytała jej młodsza siostra. 

- Nic. - rzuciła, po czym wyszła z pomieszczenia należącego go Laury.

- Poprztykałyście się? - spytała cicho Ariana.

Lau wzruszyła ramionami. 

   Nie była pewna tego, co zaszło między nią, a siostrą. Nagle stała się inna. Zimna, chyba nawet bez uczuć. Laura w pierwszym kroku, zaczęła obwiniać siebie. Ale cóż. Pewnie za niedługo jej przejdzie - pomyślała.

   Gdy koleżanka już poszła do swojego domu, dziewczyna pospiesznie zbiegła na dół. Brunetka siedziała na sofie, kryjąc twarz w dłoniach.

- Czy wreszcie powiesz mi o co chodzi? - spytała zimno.

Vanessa spojrzała na nią. Łzy, wraz z makijażem, spływały jej po policzkach. Gdy gniew siostry zniknął, przysiadła obok niej.

- Co się stało? - spytała ponownie, ale ciszej.

- Nic - odpowiedziała stanowczo.

   Laura uśmiechnęła się z irytacją. Chwyciwszy swoją torebkę, weszła, trzaskając drzwiami. Musiała ochłonąć. Skierowała się w stronę parku. Czy to możliwe, że jej siostra, jedyna siostra, ma przed nią sekret? A może sekrety? Ile? Mało? Czy dużo? Z jej piersi wydał się szloch, a z jej oczu, polały się pierwsze łzy. Zasłoniła twarz rękoma.

   I bum!

   Runęła na ziemię, a przed nią młody chłopak. Szybko wstał i podał jej rękę. Chwyciwszy ją, podniosła się. Gdy zobaczył, że dziewczyna płacze, wyciągnął z kieszeni chusteczkę, po czym jej ją podał.

- Dlaczego panienka płacze? - spytał, przyglądając się jej. - coś się stało?

Spojrzała na blondyna. Przypominał jej kogoś.

- Jak masz na imię? - odpowiedziała pytaniem na zadane wcześniej pytanie.

- Ross - odparł krótko.

Ruszyli dalej drogą.

- Nie ma to jak kogoś zaczepić na ulicy - zmusił się do lekkiego uśmiechu. - zdradzisz mi swoje imię?

- Laura - wytarła łzy chusteczką - mam wrażenie, że skądś cię kojarzę. 

   Oczy chłopaka powiększyły się nie ze zdziwienia, jednak z przerażenia.

- To masz złe wrażenie - ponownie zmusił się do uśmiechu.

   Pokiwała głową. Zapadła cisza. Irytująca cisza. W oddali było tylko słychać rozmowy innych ludzi.

- To ja już pójdę - rzucił blondyn. 

- Nie, nie idź - Laura chwyciła go za rękaw bluzy.

Odwrócił się w jej stronę.

- Dlaczego? - spytał.

- Nie chcę być sama.

- Nawet mnie nie znasz.

- Mogę poznać.

- Dlaczego akurat mnie? 

- Czy musisz zadawać tyle pytań?

- Chcę wiedzieć - uśmiechnął się lekko.

Pokiwała ponownie głową.

- Co powiesz na kawę? - spytał.

   Po jego głowie chodziły złe myśli: A co jeśli go poznają? Nie, chyba tutaj o nim nie słyszeli.

- Może być - uśmiechnęła się lekko.

   Ruszyli do pierwszego lepszego lokalu, gdy usiedli przy stoliku i zamówili po kawie, poddali się długiej rozmowie. Laura co chwilę brała łyk kawy, a Ross prawie jej nie ruszył.

   - Która jest godzina? - dziewczyna podniosła skierowany wcześniej wzrok na stolik, na chłopaka.

Pospiesznie spojrzał na zegarek.

- Dochodzi dwudziestapierwsza - uśmiechnął się lekko.

- To ja muszę już iść - z jej twarzy zniknął uśmiech.

   Podała mu trochę pogiętą karteczkę z numerem jej telefonu jak i adresem. Uśmiechniwszy się, wyszła z lokalu. Ten po pięciu minutach zrobił tak samo. Szedł ciemną ulicą. Było to dziwne, że Laura darzyła go tak wielkim zaufaniem. 

   Poczuł oddech na karku. Odwróciwszy się, ujrzał mężczyznę w kominiarce. Zaciągnął go do najciemniejszej alejki, po czym kopnął go butem w kostkę. Najwidoczniej miał glany. Facet rzucił nim o ścianę. Z chłopaka wydał się cichy jęk. Mężczyzna zaśmiał się, po czym wykonał ruch, aby podbić mu oko. Z blondyna wydał się kolejny jęk. Facet wziął nóż, po czym przyłożył go do jego piersi. Każdy nie przemyślany ruch mógł znaczyć o dalszym życiu Ross'a.

__________________

I to jest rozdział drugi. Przepraszam, że tak długo nie zostawał dodany, ale najpierw gdy chciałam go opublikować, laptop się zaciął, musiałam go wyłączać i włączać jeszcze raz, a jak wiadomo, rozdział nie był zapisany. 

Muszę także ustalić parę spraw:

1. Rozdziały będą dodawane systematycznie, gdy jednak któryś będzie dodawany później, ukarze się informacja w postaci postu.

2. Zbędne komentarze - gdy mamy zamiar napisać takowy na przykład "głupi blog" wstrzymujemy się, ponieważ służy do tego ankieta po prawej stronie bloga.

3. Nie idę na komentarze z automatu - "super blog, koniecznie zajrzyj na mój [link do bloga]" po prostu to mi się nie podoba.

4. Rozdziały będą mniej-więcej takiej długości, bądź minimalnie krótsze, bądź dłuższe.

5. Rozdziały będą się ukazywać co tydzień, lub dwa. To zależy ile mam czasu na pisanie.

 

Proszę o komentarze :)